Anadolu Ekspresi: Denizlispor-Konyaspor

Beni bekleyen zarfın önümüzdeki hafta bizi nereye götüreceğini bilmiyor olmanın heyecanıyla kompartımanıma gittiğimde koltuğumun üzerinde beyaz bir zarf buldum. İçimi kaplayan dayanılması güç heyecanla birlikte yeni rotamızı öğrenmek için zarfı açtığımda içerisinde yeni rotamızın Denizli olacağını gördüm. Editör Ant Arın Şermet’in her zamanki gibi Denizli’ye giderken yolda dikkat edilmesi gereken noktaları işaretlediği bir haritayı da zarfın içerisine yerleştirmişti. Yolculuk saatimiz gelene kadar haritayı inceledim.

Trenin hareket saati geldiğinde düdüğü öttürüp yola koyulduğum esnada Denizlispor ve Konyaspor’un son yıllardaki performanslarını düşünmeye başladım.

2015-2016 sezonunda Aykut Kocaman eşliğinde inanılmaz bir performans ortaya koyarak Avrupa Ligi’ne gitmeyi başaran ve bir sonraki sezon Türkiye Kupası’nı kazanma başarısı gösteren Konyaspor’a karşı Aykut Kocaman sevgimden dolayı daha özel bir bağım olduğu gerçeğini kendimden gizleyemesem de Denizlispor da başarısız yılların ardından geçtiğimiz sezonlarda yeniden Süper Lig’de boy göstermeye başlamıştı.

Geçtiğimiz sezonun puan tablosuna baktığımızda Konyaspor 13. sırada, Denizlispor ise 14. sırada gördüğümüzde birbirlerine denk güçlerde iki ekibin mücadelesi olarak düşünmemiz muhtemeldi ancak sezon öncesi iki takımın da nasıl hamleler yaptığına bakmadan bir karar vermek kolaycılık olurdu.

Denizlispor, geçtiğimiz sezonu küme düşme hattının yalnızca 3 puan yukarısında bitiren oyuncu grubuna uzun yıllar Dortmund forması giyen stoper Subotic, eski Manchester City kalecisi Pantilimon ve Fransa Milli Takımı’nın genç yaş gruplarında forma giydikten sonra 27 defa Togo milli formasını terleten Mathieu Dossevi gibi yeni isimleri eklese de sezona pek de istediği gibi başlayamadı. İlk 3 hafta içerisinde ‘BAY’ haftası olmayan Denizli ekibi, 3 maçta yalnızca 1 puan toplayabildi. Geçtiğimiz sezon Kayserispor’a oldukça olumlu bir ivme katan Robert Prosinecki yönetimindeki takım için milli maç arası öncesinde alınacak olan 3 puan hem moral hem de küme düşme hattından uzaklaşmak için iyi bir fırsat olarak görülüyordu.

Konyaspor ise geçtiğimiz sezona eski dostu Aykut Kocaman yönetiminde pek iyi bir başlangıç yapamadıktan sonra sezonu Bülent Korkmaz’la birlikte küme düşme hattının 4 puan üstünde bitirdi. Avrupa Ligi mücadelesine ve Türkiye Kupası’nda başarıya alışan Konyaspor için yeterli görülmeyen bu sonucun ardından yeni bir teknik direktör arayışı başladı. Kulüp tarihinin altın çağlarını yaşatan Aykut Kocaman’ın eski yardımcısı İsmail Kartal’la anlaşan yeşil beyazlılar, oyuncu ekibinde de büyük bir değişime gittiler.

Selim Ay, Jens Jönssen, Ertuğrul Taşkıran gibi bir süredir takımda yer alan birçok oyuncuyla yollarını ayırdıktan sonra ligimizi bilen Artem Kravets, Samuel Eduok ve Sokol Cikalleshi gibi isimleri transfer ederek yeni sezona başladılar. İlk hafta alınan 1 puanın ardından ikinci haftada Beşiktaş’ı 4-1 gibi flaş bir skorla geçtikten sonra BAY haftasına giren ekip, 2 maçta aldığı 4 puanla birlikte milli maç arası öncesindeki son karşılaşmalarından da galibiyetle ayrılarak moral bulmak için bu maçı gözüne kestirmişti.

Maç sabahı Denizli’ye ulaştığımda Ekim ayında değil de Ağustos ayındaymışız gibi bir sıcak karşılamıştı beni. Bu sıcak hava eşliğinde tren garından indikten sonra Süper Lig’in -bence- en güzel maç vakti olan 13.30’a yetişebilmek için doğruca stadyuma gittim. İki takımın maç öncesi ısınmalarını izlemek için boş stadyumun en güzel koltuklarından birisine kuruldum.

Isınma hareketlerinin ardından hakemin düdüğüyle başlayan maç, oldukça hızlı hareketlenmişti. Henüz 3.dakikada Konyaspor, Shengelia’nın karşı karşıya kaçırdığı pozisyon bizlere ilerleyen dakikalarda heyecan seviyesi yüksek bir karşılaşma izleyeceğimizin sinyallerini veriyordu.

 Yeşil beyazlıların hızlı başlangıcını Mustafa Yumlu’nun defanstaki kusursuz performansıyla birlikte yavaş yavaş kırmaya başlayan Denizlispor, yine Mustafa Yumlu’nun kafasıyla skorda üstünlüğü yakalamaya çok yaklaşsa da yeni transferlerden olan kaleci Sehic’i geçemedi. Konyaspor’un tekrar üstünlüğü alarak Denizlispor’un kalesinde tehlike yaratmaya başladığı dakikalarda önce Kravets sonrasında da Skubic’le bulduğu fırsatları değerlendiremedi. Aralıklı sekanslarla temposu yüksek olan karşılaşmanın ilk yarısı da böylelikle 0-0 sona erdi.

Devre arasında Denizli Atatürk Stadyumu’nun boş tribünlerine bakıp herkes gibi “tekrar ne zaman taraftarlarla dolacak buralar” şeklinde kendi kendime düşünürken bir anda hakemin ikinci yarıyı başlatmak için sahaya döndüğünü görünce zamanın nasıl akıp gittiğini fark etmediğimi anladım. Son kontrollerin ardından ikinci yarı başladı.

Mücadelenin ikinci yarısı, ilk yarıya oranla çok daha sakin bir tempoda ilerliyordu. İlk yarıda harikalar yaratan Ömer Ali Şahiner yine zaman zaman adam eksiltmeleri ve attığı paslarla Denizlispor kalesinde tehlike oluşturmayı başarsa da ardı ardına sonuç alınamayan atakların ardından son dakikalar oynanmaya başlandı. Son dakikalarda belki de maçın en net pozisyonunu Skubic’in sağ kanattan açtığı ortada bomboş şekilde kafa vuruşu yaparak yakalayan Musa Çağıran, bu pozisyondan yararlanamayınca saha kenarındaki İsmail Kartal bile şaşkınlığını gizleyemeyerek yedek kulübesine yöneldi. Maçın geri kalan 3 dakikasında da gol sesi çıkmayınca mücadele başladığı gibi 0-0 sona erdi.

Son dakikada kaçan pozisyonun ardından basın toplantılarında neler söylenebileceğini tahmin ederek Denizli Atatürk Stadyumu’ndan ayrıldım. COVID-19 gölgesi altında Denizli sokaklarında kısa bir tur attığımda hemen hemen her sokakta gördüğüm koca Denizlispor bayrakları eşliğinde çevirdiğim bir taksiye binerek tren garının yolunu tuttum. Trene vardığımda milli maç arası sebebiyle beni bekleyen yeni bir zarf olmayacak olmasını bilmenin burukluğuyla birlikte bu arayı trenimin rutin bakımlarını yaptırabilmek için değerlendirebileceğimi düşünerek yolculuğuma başladım.

Milli maç arasından sonra yepyeni duraklarda, yepyeni hikayelerde görüşmek üzere.

Sevgiler.