COĞRAFYA: Yenilsen de yine yenilsen de…

Aslına bakarsanız onlar kendi dünyalarında, futbolsuz ve mutlu, obezite oranı yüksek, aşırı nemli ve yağışlı ülkelerinde mutlu mesut yaşıyorlardı. Sonra İngilizler geldi, ardından Avustralyalılar ve küçük adalar topluluğu tarihe “milli maçlarda hezimet rekoru” ile geçti. Futbolu damarlarının içine zerk edilmiş halde, artık vazgeçemedikleri bir tutku olarak bulan bu Okyanusya insanları, akıllarında bile olmayan bir mücadelenin içinde buldular kendilerini.

Paul Watson ve arkadaşı Matt Conrad, Londra’daki evlerinde Andorra’nın Rusya ile oynadığı milli maçı izlerken, kendi aralarında, “böyle bir ülkede olsaydık biz de milli takımda oynayabilirdik” diye konuşmaya başlarlar ve iş birden ciddiye biner.

Dünyanın en zayıf futbol takımına sahip ülkeyi araştırırlar ve karşılarına bir Güney Asya ülkesi olan Ponphei çıkar.

Tarihinde hiç galibiyeti olmayan ve futbolun varlığı bile şüpheli bir ülke…

İki kafadar, bir milli takımda oynamalarının mümkün olmayacağını kabul etseler de teknik direktörlük için şanslarını denemeye karar verirler ve hayallerinin peşinden Ponhpei’ye ulaşırlar.

Yapılacaklar listesi hazırlarlar:

* Sponsor bul

* Bir lig kur

* Bir uluslararası maç kazan

Destek için FIFA ve uluslar arası federasyonların kapılarında duvarlarla karşılaşan Paul ve Matt, doğal yeteneklerinden başka bir şeyleri olmayan futbolcuları bir takıma benzetip Pohnpei’de futbolun varlığını kanıtlamak zorundadırlar.

İkisinin de hayatlarında hiç teknik direktörlük yapmamış olmaları engel teşkil etmez. Kendilerine çok yabancı bir kültürde, hiç tanımadıkları insanların arasında, futboldan tek anladıkları sahada top tekmelemek olan ve bir takım kurup futbol oynamaya niyetleri olmayan bir ülkede, Premier Lig kurup milli takım seçmek için ihtiyaç duydukları hocalık deneyimi değil, gözü kara bir inançtır.

Ancak sorunlarının en başında Mikronezya’ya bağlı olan Pohnpei’nin adalar topluluğu ile birlikte bir milli takım kurmasını sağlamak vardır.

4 adayı bir araya getirip aslında pek bir şey yapmamak için kurulmuş olan Mikronezya Futbol Federasyonu’nu harekete geçirmek, milli takımı oluşturmak, maça hazırlamak girişimleri kitap olur, ki oldu da… “Ayağa Kalk Pohnpei”, ki İngiliz’in delice hikayesi oldu.

Mikronezya milli takımı, çok yeni bir oluşum ve çıktıkları ilk maçta Fiji’ye 7-0 kaybetti. 3 maçta üst üste 30’dan fazla gol yiyerek “milli maçlarda en büyük hezimet” rekorunu kırmış, dünyanın alay konusu olmuşlardı.

Paul Watson, Mikronezya ile alay edenlere “futbolun ruhuna ihanet ediyorsunuz” diyerek isyan etmişti. Mikronezya’nın FİFA’ya kabulü için bir kampanya başlattı.

Öte yandan takımın durumu onlara pek yardımcı olmadı. Pasifik Oyunları’nda 114 gol yediler… Mikronezya’nın Avustralyalı teknik direktörü Stan Foster ise duruma isyan ediyor:

“Burada alınan sonuçlardan, yenilen gol sayısından bahsediliyor ancak futbolun gelişebileceği, altyapının kurulabileceği, çocuklara futbol eğitiminin verilebileceği adalar topluluğundan bahsediyoruz ve FIFA’nın desteği olmadan bunu başarmak mümkün değil.”

Mikronezya, obezite oranının %90 olduğu, toplam nüfusun 100 bini ancak bulduğu, çok yağmurlu ve aşırı nemli küçük bir dünya.

Bugün isteseler, vazgeçebilirler, gol yemekten ve yenilmekten bıkıp futbolu “gereksiz işler listesine” ekleyebilirler.

Ancak iki İngiliz’in adaya getirdiği futbol topu, okulların bahçelerine kadar ulaşmış, çocuklar futbolcu olmak ve Mikronezya’yı talihsizliğinden kurtaracak isimleri olarak yazdırmak istiyorlar.

Hayatları bir kez değişti, ne kadar kaybetseler, ne kadar hezimet yaşasalar da bir topun peşinden ayrılamayacaklar.