NBA Plus/Minus-9: Sonun Başlangıcı

Plus

Frank Vogel

                Los Angeles Lakers geçtiğimiz yaz koç Luke Walton’la yollarını ayırırken yerine geçecek aday hemen hemen belliydi; Tyronn Lue. Referansında Lebron James ile iyi ilişkilerinin yanı sıra Cleveland Cavaliers’ta beraber şampiyonluk kazanmaları yazan Lue, kontrat görüşmelerinde üç yerine beş sene talep edince görüşmeler olumsuz sonuçlanmıştı. Bu olayın üstüne aday listesi oluşturmakta zorlanan kulüp için Frank Vogel, medyanın tabiriyle elde kalan birkaç adaydan sadece biriydi. Bugüne gelecek olursak, elde kalan bir aday için oldukça iyi bir performans denebilir.

                Öncelikle klişeyi bertaraf edelim. Lebron James’in direksiyonda olduğu bir takımın koçu olmak kolay olabilir veya böyle gözükebilir. Ligde 17. senesini geçiren Lebron, sahaya adımını attığında oyun aklı kavramından öte artık bilgeliğini parkeye yansıtıyor ve bu birçok problemin çözümü anlamına geliyor. Yine de Lebron’un geçmişini hatırlatmakta fayda var.

 Bugün sahada rakibi olan Erik Spoelstra’ya Miami Heat zamanında attığı omuz, Cavaliers zamanında David Blatt’le uyuşamaması ve Blatt’in bir sene önce final görmesine rağmen yerini Lue’ya bırakması gibi hatıraları unutmamak lazım. Geçtiğimiz sezon Walton’ın yerine Lue isminin ön plana çıkartılmasında payı olduğu biliniyor. Lebron’un yeteneklerini kontrol etmek istiyorsanız, hiyerarşiyi kabul etmeli ve ondan size kalan dar alanda farklılaşmayı yakalamanız lazım. Vogel bu konuda hiç aksi yönde ilerlemedi ve playoff zamanı geldiğinde kendi dar alanında takımı farklılaştırmayı başardı.

                Birçok koçun aksine Vogel oyunla da hiç inatlaşmadı, oyun ne talep ediyorsa ona göre davrandı. Portland Trail Blazers serisinde Javale Mcgee ve Dwight Howard ikilisi ortalama 30 dakika sahada yer alıyorlardı. Houston Rockets serisiyle birlikte takım kısaldı ve onlar da havlu sallamaya geçtiler. Denver Nuggets serisinde Dwight Howard oyuna her girdiğinde Nikola Jokic’in başına bela olmaya başardı. Miami Heat serisinde ise bu iki isim tekrardan kenara geçti ve sezon içinde Marcus Morris alınamadığı için ikame edilen ikizi Markieff Morris takıma iyi katkı veriyor. Avery Bradley’in balona katılamaması savunma açısından takıma problem olacak gibi gözüküyordu fakat finaller bitecek ve bu kadar maç boyunca bu oyuncuyu hatırlayan olmadı. Anthony Davis dördüncü maçta Jimmy Butler’ı savunmak istedi ve Vogel da bunu kabul ederek Adebayo’yu Lebron’a verdi. Lakers yarın son maçı kazanıp kupaya uzanacaksa bunu bir savunma takımı olarak yapacak ve bunda Frank Vogel’ın payı tahmin edilenden daha büyük olacak.

Miami Heat

                Eğri oturup doğru konuşmak lazım. Bam Adebayo ve Goran Dragic’ten çok az katkı almalarına, birinci maçta darmadağın edilmelerine rağmen Miami Heat seriye tutunmayı başardı. Seri 3-1 rakiplerinin lehine gözükse de bu sonuç pek adil hissettirmiyor. Kendileri açısından harika bir üçüncü maç oynadılar ve dördüncü maçta biraz daha dayanabilseler, belki de seri şu an berabere olacaktı.

                Erik Spoelstra bir NBA finalinde Kendrick Nunn, Kelly Olynyk hatta Meyers Leonard gibi oyuncuları rotasyonda tutarak maçların içinde kalmayı başardı. Olynyk ikinci ve üçüncü maçta toplam 41 sayı attı ki sırf bunu yazmak bile yeterli ama devam edelim. Spoelstra elindeki kadrodan maksimum katkı almaya çalışırken, bir yandan da Lakers’ın birinci maçta tattığı zafer anlarını bir daha aynı şekilde yaşatmamayı başardı. Lakers birinci maçın ilk yarısındaki şut performansını bir daha göremedi, Lebron ve arkadaşları maç kazanacaksa rahatça değil de Heat’in elinden sökerek almak durumunda kaldılar. İkinci maçta Lebron ve Anthony Davis toplamda 65 sayı atarak serideki üstünlüklerini perçinlediklerini sandılar çünkü Lakers, bu ikilinin sayı toplamının 60’ı geçtiği maçlarda bu sezon 20 galibiyet alırken, sadece bir kere yenilmişti. Üçüncü maçta bu ikili 40 sayıda kalırken, dördüncü maçta ancak 50 sayıya kadar çıkabildiler. Bu istatistik biraz Lakers’ın ilk çeyreklerde maça tam anlamıyla girememesiyle de ilintili fakat seri devam ettikçe top kaybı ortalamaları hep artışa geçti.

                Seri yarın bitecekse Lakers’taki her fert maçı hak etmeleri gerektiğini biliyor ve bu tonu bunca aksiliğe rağmen Heat oluşturdu. İlk maçın ardından peş peşe gelen sakatlık haberleriyle herkesin ağzında acı bir tat kalmıştı fakat Pat Riley’in takımı her maç başka senaryolarla bu acı tadı biraz olsun yumuşatmayı başardı. Bu çaba ne taraftar nezdinde ne de NBA çevresinde karşılıksız kalmayacak. Şimdiden lig genelinde kendi takımından memnun olmayan süper starların Heat’e katılmak isteyeceği yönünde bir algı oluşmuş durumda. Kısacası Heat başı dik bir şekilde finallerden ayrılıyor fakat buraya dönmek için sadece yaprak döküyorlar.

Jimmy Butler

                Chicago Bulls tarafından ilk draft edildiği sene Derrick Rose’un önderliğinde muhteşem bir takım vardı, ta ki Rose o sezon playofflarda çapraz bağlarını koparana dek. Rose dönmeye çalışırken Jimmy Butler da savunmacı rolünü aşmaya başlayıp, daha komple bir oyuncu olma yönünde ilerliyordu. İçine doğduğu Bulls kadrosu bir daha geri dönemedi fakat Jimmy zaman ilerledikçe bir takım lideri olabileceğine dair sinyallerini veriyordu. İşte tam bu sırada Bulls organizasyonu kendilerinden beklenecek bir şekilde Dwyane Wade’i ve Rajon Rondo’yu kadrosuna kattı. Bu üçlüyü görenlerin düşündüğü tek bir şey vardı, Şut! Bu ortaklık da çemberden sekince Jimmy, Minnesota Timberwolves’un yolunu tuttu. Yaklaşık bir takvim yılı içinde önce takımı playofflara taşımayı sonra antrenman basıp takım kimyasının içine dinamit koymayı başardı. Andrew Wiggins ve Karl Anthony Towns onun dişine göre partnerler değildi ve yeni durak Philadelphia 76ers’tı. Sene sonuna kadar önem bakımından Joel Embiid ve Ben Simmons’ın arkasına yazılan Butler, iş playofflara gelince eline bakılan bir isme dönüştü. Sezon içindeki durum onu rahatsız ediyordu ve Brett Brown’ın onu takımda istemediğini düşünüyordu. Kariyerinin en kıymetli yıllarını hep bir arayışta geçirdi ve geçtiğimiz yaz sonunda doğru yolu buldu; Miami Heat.

Pat Riley ve Erik Spoelstra ikilisi Butler’ın kendi gibi, lider olmasına izin verdiler. Onun mücadeleci ruhu takımın kültürüyle tamamen uyuştu ve Heat buralara kadar gelmeyi başardı. Hayatı boyunca elinden alınan şeyleri düşünecek olursak, Jimmy yine kendi imkânlarıyla bir şey daha koparmayı başardı.

                Şöhretler Müzesi’ne kabul edilen isimlere teker teker bakabilirsiniz. Nice harika oyuncuların yanında NBA şampiyonluğu apoletini göremezsiniz. Şampiyon olan kadroda lider oyunculardan biri olabilmek her oyuncuya kısmet olmuyor maalesef. Belki Butler da kariyerini bitirdiği zaman bu oyuncular grubuna dahil olacak ama finallerin üçüncü maçında herkesin hatırlayacağı bir an yaratmayı başardı. Maçı 40 sayı, 11 ribaunt ve 13 asistle tamamlayan oyuncu, aynı zamanda Lebron James’i hücumda raydan çıkartmayı başardı. Seride verimlilik puanı olarak şu an Lebron ve Davis’in önünde yer almayı başaran Butler, senelerce arıza olarak betimlenmesine rağmen uygun ortamda neler yapabildiğini kanıtlamış oldu.

Minus

Sezona Veda

                Yukarıda defalarca sezonun yarın bitebileceğine dair gönderme yaptım ve umarım bu konuda yanılırım. Umuyorum final serisi yedinci maça kadar uzayabilir ve dördüncü maça çıkamayacağını anlayınca saha kenarında gözleri dolan Goran Dragic, tam haliyle seride yer alabilir. Çünkü bu sezonun bize daha fazla hikâye borcu var. Sezon başından beri beklenen Los Angeles takımlarının playoff eşleşmesi gerçekleşemedi. Bu playoffların en güzel hikâyesi Denver Nuggets, konferans finaline meşhur pil reklamında tükenen diğer piller gibi ulaştı. Doğu konferansının ilk turu formalite icabı oynanırken, Miami Heat ve Boston Celtics dışındaki doğudaki muhtemel adayların hepsi tel tel döküldü.

Golden State Warriors hanedanının dağılmasıyla birlikte iki süper starlı düzene geçen ligin yarattığı heves maalesef kursağımızda kalarak bitiyor. Pandemi elbette bunun başlıca sebebi fakat bu sezondan biraz alacaklı olarak ayrılıyoruz. Umarım seneye ligdeki her takım, bütün güçleriyle sahada yer alabilir.